در روزهای پایانی دولت دوازدهم در حالی که کارد بی آبی به استخوان خوزستان رسید؛ مجلس فارغ از الویت‌های مردم و کشور به بررسی طرحی غیرضروری پرداخت، پس از اعتراض اولیه مردم و رسانه با اعلام به تعویق انداختن بررسی طرح؛ نمایندگان بار دیگر در سکوت و در پشت درهای بسته طرح صیانت از کاربران فضای مجازی را تایید و برای اجرای آزمایشی ابلاغ کردند. طرح مطرح شده شاید در نگاه اول و با اغماض فراوان در مدیریت فضای مجازی مفید به نظر برسد اما در اقشار و اصناف مختلف آسیب های زیادی ایجاد خواهد کرد که نادیده گرفته شده اند.
بستن درهای گردشگری بر گردشگران خارجی
فضای مجازی و ارتباط با جهانیان بستری را فراهم کرد که صنعت گردشگری در کشور جان بگیرد، تا با وجود تمام تلاشها در جنگ نرم علیه کشور برای نشان دادن چهره غیرواقعی از ایران و ایرانی، فرهنگ و تمدن اصیل و غنی ایرانی به جهانیان معرفی شود. این امر باعث شد به دست مردم و با کمترین هزینه برای دولت مکانهای تفریحی، گردشگری، باستانی و… در معرض نمایش گذاشته شوند؛ حال آنکه قطع اینترنت بین الملی جذب توریست خارجی را کاهش داده و به گردشگری و مشاغل مرتبط با آن نظیر هتل‌داری، حمل و نقل ، شرکت های مسافربری و… آسیب چشمگیری وارد خواهد کرد.
بستن پنجره های ارتباط علمی
دسترسی آسان به پلتفرم های بین المللی، این فرصت را در اختیار پژوهشگران و اندیشمندان قرار میدهد تا با کمترین هزینه و زمان به دامنه گسترده ای از اطلاعات و یافته های پژوهشی جدید دست یابند و از اطلاعات، ایده ها و تجربیات سایر پژوهشگران جهان در ایده پردازی، تکمیل و ارائه طرح ها و پژوهش های خود استفاده کنند.
بستن پنجره ارتباطی باعث عدم دسترسی به مقالات و ژورنالهای روز دنیا و محروم شدن از مشارکت علمی با جهان خواهد شد و باعث میشود در زمینه های مختلف مجبور به دوباره‌کاری، صرف سرمایه و زمان طولانی برای ایجاد پایگاه اطلاعاتی داخلی باشیم،البته باید در نطر داشت که به دلیل تحریم دسترسی به بسیاری از امکانات پایه برای انجام پژوهش ها وجود ندارد که خود باعث محدودیت در انجام پژوهش یا زمانبر شدن آن میشود.
حال این سوال مطرح میشود آیا در بررسی طرح علاوه بر بسترهای جایگزین برای فضای مجازی به زیرساخت های مورد نظر در سایر زمینه‌ها به خصوص زیرساخت های پژوهشی برای پژوهشگرانی که از اطلاعات منابع علمی جهان محروم میشود توجه کافی شده است؟
صیانت از کاربران به قیمت آسیب به کسب و کارهای مجازی
در سالهای اخیر شاهد رشد و گسترش کسب و کارهای مجازی بوده ایم که گروه های مختلف شامل بلاگرها،آموزش در زمینه های مختلف، تولید محتوا، تبلیغات و سرگرمی و… در برمیگیرد. همچنین فضای مجازی فرصتی برای رونق کسب و کارخانگی، معرفی و ایجاد بازار گسترده داخلی و بعضا خارجی کرده است.گرچه برای کاهش آسیب به این قشر کاربران راهکارهایی ارائه شده است اما باید توجه داشت که این راهکارها حتی در بیان نیز کافی و کارامد به نظر نمی رسند و اینکه در عمل چاره‌گر خواهند بود یا خیر پرسش دیگری است.
راهکار های کاهش آسیب به کسب و کارها به چه میزان کارامد هستند؟
گرچه در توضیح و تفضیل طرح گفته شده که پلتفرم های موجود می توانند با اخد مجوز به فعالیت خود ادامه دهند؛ اما با توجه به وجود شرایط تحریم و قوانین و اصول شرعی و عرفی موجود در صدور مجوز باید دید که آیا پلتفرم های بین‌المللی، مایل به کسب مجوز و همکاری هستند؟
با توجه به احتمال کم تمایل همکاری پلتفرم های بین اللملی بایستی به راهکار دوم که طراحی پلتفرم های جایگزین است چشم دوخت. اما مسئله این است که پلتفرم های داخلی تا چه اندازه در رفع نیاز کاربران کارامد هستند!
تجربه نشان داده متاسفانه حتی نرم افزارهایی که شروع مناسبی داشتند و با استقبال مردم روبرو شدند؛ امروزه متروک مانده اند و حتی در کانالهای اصلی آنان فعالیت وجود ندارد، درحالی که نمونه های بین المللی به طور مداوم به روزرسانی میشوند اما نسخه های قدیمی نرم افزارهای داخلی همچنان ابتدایی و محدود باقی مانده اند.
با توجه به اینکه تجربه موفق و طولانی مدت در زمینه طراحی پلتفرم های جایگزین وجود ندارد. چگونه می توان به این راهکار امید داشت و درب هزاران کسب و کار کوچک و بزرگ مجازی را به امید آن بست؟
آنچه گفته شد تنها قطره ای از دریای آسیب ها و مشکلات ناشی از محدودیت در مرزهای استفاده از اینترنت است، که نسبت به آن بی توجهی شده است؛ کماانکه حتی راهکارهای ارائه شده برای مسائل ناچیزی که مورد توجه قرار گرفته است، در روی کاغذ نیز برای حل مشکل ناکافی و ناتوان هستند و نمی توان انتظار زیادی در مرحله عمل است. حال سوال اصلی آن است چرا باید طرحی اجرا شود که با حل یک مشکل هزار و یک مشکل تازه ایجاد می‌کند که جبران آن سخت است؟ آیا بهتر نیست که طرح بهتری با بررسی کامل ابعاد مطرح شود تا حداقل مشکل آفرینی کمتری داشته باشد؟
