روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: گروه تروریستی طالبان بدون آنکه به رأی مردم مراجعه کند و نظر اکثریت شهروندان افغانستانی را در نظر بگیرد و بدون قانون اساسی، دولت مورد نظر خود را تشکیل داد. یکنفر خود را رئیس حکومت میداند و یکی دیگر رئیس اجرائی شده و آنها هر کس را که خواستند به وزارت منصوب کرده اند. قرار بر اینست که این دولت، براساس برداشتهای نفر اول از سلفی گری و مقررات خشک و متحجرانه وهابیت، افغانستان را مدیریت کند.
اولین و روشن ترین نتیجه تشکیل دولت جدید طالبان در افغانستان اینست که این گروه تروریستی به هیچیک از وعده های خود عمل نکرده و بی اعتنا به خواست و حقوق مردم و مقررات بین المللی، آنگونه که خود در نظر داشت و اراده کرده بود، دولت تشکیل داد. این دولت، نه مورد قبول مردم افغانستان است و نه می تواند مشروعیت بین المللی کسب کند. این احتمال وجود دارد که آمریکا، انگلیس، چین، روسیه، پاکستان و چند کشور عربی دولت طالبان را به رسمیت بشناسند ولی این شناسائی براساس تأمین منافع خود این دولت ها خواهد بود و بهیچوجه بر مبانی حقوق انسانی متکی نیست. هر دولت دیگری هم که دولت جدید طالبان را به رسمیت بشناسد، مرتکب یک خطای بزرگ استراتژیک خواهد شد و ادعای دموکراتیک عمل کردن خود را زیر سؤال خواهد برد.
با توجه به چگونگی شکل گیری سلطه گروه تروریستی طالبان بر افغانستان در دور جدید، انتظاری غیر از آنچه این گروه برای تشکیل دولت خود انجام داده وجود نداشت. سلطه طالبان بر افغانستان، نتیجه تبانی مثلث آمریکا، اشرف غنی و طالبان در دوحه قطر بود. آنها در قطر، دو توافق نامه امضا کردند که یکی آشکار بود و دیگری پنهان. توافق نامه آشکار همان بود که از آزادی زندانیان طالبان و بعضی تعهدهای متقابل میان این گروه و دولت کابل س خن به میان آورد و البته نوعی مقدمه چینی برای اجرای توافق پنهان بود. توافق پنهان این بود که اشرف غنی تمام نیروهای مسلح را از مقاومت در برابر طالبان منع کند و کل افغانستان را تسلیم این گروه نماید. آمریکا هم نیروهای نظامی خود را از افغانستان خارج کند و این هر سه ضلع مثلث بگونه ای عمل کنند که گوئی طالبان با تکیه بر قدرت خود بر کشور مسلط شده، اشرف غنی فرار کرده و آمریکا هم ناچار به فرار از افغانستان شده است.
پاکستان و ایران نیز از این توافق باخبر بودند کما اینکه چین، روسیه و چند کشور عربی نیز در جریان قرار داشتند. خطای استراتژیک این چند کشور این بود که در برابر این توافق که خیانت بزرگی به ملت افغانستان است موضعگیری نکردند و خطای بزرگتر اینکه در تبلیغات رسمی خود، خروج آمریکا از افغانستان را یک شکست برای آمریکا و پایان اشغال ۲۰ ساله افغانستان توسط این کشور جلوه دادند در حالی که در چارچوب توافق پنهان قطر، افغانستان با اجازه آمریکا به اشغال گروه تروریستی طالبان در آمد تا اهداف آمریکا به صورت غیرمستقیم در این کشور دنبال شود.
از پاکستان، چین، روسیه و کشورهای عربی ارتکاب چنین خطائی دور از انتظار نبود. آنها به منافع مادی خود می اندیشند و در قوانین اساسی خود التزامی نسبت به رعایت حقوق ملت های مظلوم ندارند. ولی جمهوری اسلامی ایران که طبق اصل ۱۵۴ قانون اساسی و بر اساس
مبانی اعتقادی باید حقوق ملت های مظلوم را بر منافع و مصالح دولتها ترجیح دهد، نمی بایست مرتکب چنین خطای بزرگ استراتژیک در مورد ملت افغانستان می شد. حال که گروه تروریستی طالبان با تشکیل دولت نامشروع مورد نظر خود و با جنگ علیه مردم معترض پنجشیر، چهره واقعی خود را نشان داده، ایران نباید به راه اشتباه خود ادامه دهد. این سیاست، مردم افغانستان را از جمهوری اسلامی ایران ناامید می کند و ما حق نداریم این ملت همسایه، هم دین، هم فرهنگ و هم زبان را از خودمان ناامید کنیم.
