خابران/ در لا به لای خوشنودی مسئولین مربوط و غیر مربوط رامشیر از سکوت گاه و بی گاه مردم این شهر محروم نسبت به مطالبه ساده ترین نیازهای رفاهی و اجتماعی، هنوز صدای دادخواهی محرومیت به گوش می‌رسد. صدایی هر چند ضعیف اما شنیدنی. صدایی از قعر دریای مشکلات و نداری. صدایی سوزناک از جفای صاحب منسبان به مردم نجیب رامشیر.
رامشیر سالهاست که پیشوند به درد نخور شهرستان را به دنبال نام خود می‌کشد؛ فارغ از اینکه شکل و شمایل و امکانات این شهر تناسبی با پیشوند شهرستانی خود ندارد. چرا باید مردم یک شهرستان عادی از نداشتن یک بیمارستان مجهز رنج بِکِشند؟ چرا باید مردم یک شهرستان معمول از نداشتن یک استخر شنای ساده استاندارد عاجز بمانند و هر ساله چندین جوان و کودک را در بستر رودخانه و کانال آبرسانی کشاورزی از دست بدهند؟
همه اینها به کنار؛ یک مسئول خدا شناس و کار درست بیاید و بگوید چرا این شهرِ به ظاهر شهرستان باید در مرداب جاده های مرگ خود دست و پا بزند و چندین سال و اَندی خم به ابروی مسئولین مرتبط با این معضل نیاید؟
جاده های مرگ رامشیر که با ایفای نقش بی مثال ارابه های مرگ ایران خودرو و سایپا سهم درخشانی در کشتار دوستان، اقوام، خانواده و در یک کلمه، همنوعان ما داشته‌اند، تبدیل به سوژه های تبلیغاتی و انتخاباتی برخی مسئولین علی الخصوص کاندیداهای نمایندگی مجلس شده، و پس از مشرف شدن این عزیزان به صندلی خدمت چند میلیونی در مقابل آن همه هزینه های گزاف تبلیغاتی، سر و ته قضیه را با چند جلسه فرمالیته هم می آوردند. بعدها هم این اقدامات را بی نظیر و در کارنامه درخشان خدمات خود ثبت می‌نمودند.
چرخ روزگار گذشت و یکی آمد به نام ابراهیم متینیان نماینده مردم رامشیر در یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی. کما فی السابق دست کمی از گذشتگان نداشت. اما از حق نگذریم با پیگیری هایی که کرد، مناقصاتی برای انجام پروژه دوبانده سازی جاده رامشیر-ماهشهر برگزار و پس از مدتی پیمانکار پروژه هم تعیین شد. حال پس از گذشته نزدیک به دو سال، از ۱۰ کیلومتر مورد مناقصه تنها چهار کیلومتر، آن هم تنها در حد زیر سازی کار شده. از طرفی پیمانکار از عدم انجام تعهدات مالی کارفرما شاکی شده، و از آن سو کشاورزان از ورود پیمانکار به حریم زمین های کشاورزی خود شاکی، و مانع از پیشروی پیمانکار پروژه دو بانده سازی جاده رامشیر-ماهشهر شده اند.
کلاف سر در گمی است این حقوق نا حق شده مردم نجیب رامشیر. می‌گویند این شهر به ظاهر شهرستانی دارای تقریبا ۴۰۰ حلقه چاه نفت و گاز است. هر چند ما که اثری از اقتصاد شکوفای این تکه محروم خوزستان ندیدیم. شاید هم دروغ است!
موضوع زمین ها و اراضی موقوفه رامشیر هم که سری درازتر دارد. سازمان اوقاف که با ساز و کاری نه چندان مشخص سالیان سال است دست روی منطقه رامشیر گذاشته و مانع از پیشرفت این شهر شده. برخی می‌گویند مدیران نفتی حق مردم رامشیر را به حساب اداره اوقاف واریز میکنند تا علی الشرع این اداره در جهت رسیدگی به منطقه تحت تملک خود دست به جیب شود. بعضی دیگر هم ادعا میکنند که مدیران نفتی اصلا چیزی به اوقاف نمی‌دهند. البته منکر نشویم؛ چند سال پیش رئیس اداره اوقاف رامشیر از خرید چند قلم کتاب و دفتر و وسیله آموزشی برای تعدادی یتیم خبر داد.
داغ مردم رامشیر داغیست که هر چند جای زخمش همچنان باقیست، اما هر ازگاهی طوری تازه می‌شود که به هیچ عنوان قابل جبران نیست. و همه اینها دریغ از دل مغموم قشری که در زمان احتیاج به رای و نظر همین مردم نجیب قلم دست می‌شکنند و بعد از رسیدن به مقصود تره هم برای محروم خورد نمی‌کنند.
کار به جایی رسیده و صد البته گذشته که همین قشر پر افتخار مجال نقد و شکایت را به محروم و صاحب نظر و اهل قلم نمی‌دهند. با هر زور و بهانه‌ای برگرفته از شگرد عنابستانی‌ها مانع از پیشرفت و رفاه مردم می‌شوند. امثال عنابستانی با استفاده از روزنه های قانونی، اصل وظایف خود را فراموش میکنند و برای ساکت کردن فریاد شاکیان به هر درب خانه ای پا می‌کوبند.
تهمت، افترا، نشر اکاذیب، تشویش اذهان عموم و… تنها بخش کوچکی از اقدامات امثال عنابستانی است که برای آنچه ذکر شد تلاشی مضاعف میکنند.
ای کاش چنین مسئولانی ذره ای از تلاش برای بی محلی به خواسته های مردم و خاموش کردن صدای منتقدین را برای انجام وظیفه خرج می‌کردند تا در شهر محرومی چون رامشیر، نه بیماری به خاطر نبود امکانات لازم جان از تنش برون کند، و نه جوان و کودکی به خاطر نبود استخر شنایی ساده داغ غرق شدنش را بر جگر خانواده اثر کند، و نه آن همه انسان بی خبر از انتهای عمر به خاطر نبود جاده ای امن به سخت ترین شکل ممکن از میان خانواده پر بِکِشند.
محسن چاوشی – خوزستان
